Objawy. Demodektyczny świerzb u psów, których objawy pojawiają się od czasu, gdy zwierzę ma ogromną liczbę kleszczy, do jednego pęcherzyka może dojść do 200 sztuk, a mianowicie: Choroby zapalne ucha. W przewodzie słuchowym są czarne strupki. Swędzące uszy. Wypadanie włosów przy uchu. W ognisku choroby skóra jest gęstsza i Różne choroby skóry pies może sygnalizować drapaniem. Choroby te mają związek najczęściej ze zmianami skórnymi, których skutki możemy zauważyć gołym okiem na ciele psa. Oprócz drapania, bardzo częstym objawem dermatozy u psów jest miejscowe łysienie sierści na ciele. Choroby skóry są bardzo powszechne u psów i aż 30% Zaawansowana borelioza u psa – objawy: objawy neurologiczne: chwiejny chód i zaburzenia równowagi, drgawki – borelioza może wpływać na układ nerwowy psa, powodując problemy z koordynacją ruchową, które manifestują się przede wszystkim chwiejnym chodem. osłabienie psa – pogłębiająca się apatia, niechęć do podejmowania 🍲 Formularze 1-3 z artykułu: Wywiad żywieniowy jako istotny element badania klinicznego 🐾 Algorytm postępowania w ostrym uszkodzeniu nerek (OUN) Algorytm Objawy chorób dolnych dróg moczowych u kotów Wyłysienia u psów Pacjent w stanie padaczkowym lub napadów gromadnych Nużyca psów to choroba, która może mieć przeróżny obraz kliniczny. Czasami zmiany są niewielkie i rozsiane w różnych miejscach na skórze, czasem dotyczą układu powłokowego jednej lub wielu okolic ciała, a w innych przypadkach okazuje się, że poza skórą, kondycja ogólna zwierzęcia również ulega upośledzeniu. Egzema u psów to swędzące, drażniące zapalenie skóry, które często powoduje drapanie, lizanie lub żucie psa, co prowadzi do pogorszenia objawów. Istnieją dwie formy tego stanu u psów; są to egzemy mokre i wypryski suche. Oba mogą powodować różne objawy. Na przykład mokra egzema powoduje wilgotne wydzielanie z dotkniętego . Co za dużo, to niezdrowo – w przypadku nużycy powiedzenie to sprawdza się w stu procentach. Chorobę wywołuje roztocze o nazwie nużeniec psi, głównie z gatunku Demodex canis. Jest to pajęczak o podłużnym kształcie i mikroskopijnych rozmiarach (0,3 mm długości i 0,04 mm szerokości). Bytuje w mieszkach włosowych i gruczołach łojowych większości psów jako jeden z elementów naturalnej fauny kolonizującej skórę zwierząt. Odżywia się łojem oraz zawartością komórek nabłonkowych. Nużeńcami nie można się zarazić. Przekazywane są szczeniętom przez matki w pierwszych dniach życia i od tej pory żyją na ich skórze, nie czyniąc gospodarzom żadnej krzywdy. Przyjmuje się, że to dzięki sprawnemu funkcjonowaniu układu odpornościowego psów liczba pasożytów utrzymuje się na stałym, bezpiecznym dla zwierzęcia poziomie. W czym więc problem? W tym, że niekiedy sytuacja wymyka się spod kontroli i pasożyty skóry u psa namnażają się. Wówczas ich populacja osiąga patologiczne rozmiary, wywołując stan zapalny i chorobę. Nużyca u psa – rodzaje i etymologia Lekarze weterynarii mówią o dwóch rodzajach choroby, rozróżnianych w zależności od wieku zwierzęcia. Nużyca u psa może przyjmować formy: młodzieńczą – zazwyczaj występuje u szczeniąt w wieku od 3 do 18 miesięcy. Przyczyna jej rozwoju jest nieznana, choć naukowcy nie wykluczają, że winę ponosi niedojrzały jeszcze układ odpornościowy;dorosłych psów – najczęściej występuje u zwierząt powyżej 4 roku życia i przebiega ciężej niż u szczeniąt. Bodźcem do jej rozwoju jest zazwyczaj inna choroba ogólnoustrojowa, która upośledza działanie układu immunologicznego, np. nowotwór lub schorzenie o podłożu hormonalnym. Czynnikiem odpowiedzialnym za to, że nużeniec u psa zaczyna gwałtownie się namnażać, jest najczęściej spadek odporności. To może przydarzyć się każdemu psu, na przykład po zabiegu albo zatruciu. Ponadto niektóre rasy mają genetyczną skłonność do rozwoju nużycy. Szczególnie predysponowane do niej są dobermany, shar pei, owczarki niemieckie, bulteriery, boksery, dogi, dalmatyńczyki, buldogi angielskie, bernardyny, west highland white terriery oraz american staffordshire terriery. Nużyca u psa – objawy Nużyca u psa – zdjęcia dobrze to unaoczniają – występuje też w dwóch postaciach: miejscowej (ogniskowej) – objawia się jako kilka (mniej niż pięć) zmian skórnych, wyraźnie odseparowanych od pozostałej powierzchni skóry. Najczęściej obserwuje się rumień, znaczny ubytek sierści w tych miejscach oraz łuszczenie skóry. Zmiany te nie swędzą ani nie bolą i często goją się samoistnie, w przeciągu maksymalnie dwóch miesięcy. Zdarza się jednak, że przechodzą w znacznie groźniejszą nużycę uogólnioną. Pojawiają się głównie na pysku, zwłaszcza w okolicach oczu, szyi oraz górnej części przednich łap, rzadziej na tułowiu. Miejscowa postać choroby dotyka najczęściej szczeniaki i bardzo młode psy;uogólnionej – dotyczy zarówno psów bardzo młodych, między 3. a 12. miesiącem życia, jak i starszych. Możemy o niej mówić, gdy zmiany skórne obejmują całą powierzchnię ciała zwierzęcia. Pojawiają się wyłysienia, zaczerwienienia skóry i stany zapalne, jak w przypadku miejscowej nużycy u psa; objawy obejmują jednak też grudki na skórze, powiększone węzły chłonne, obrzęki skóry oraz gorączkę. Postać uogólniona nużycy może powstać samoistnie lub rozwinąć się z postaci miejscowej. Istnieje ponadto nużyca palcowa, najczęściej towarzysząca postaci uogólnionej u dużych ras psów. W tym przypadku zmiany skórne zlokalizowane są na palcach lub w przestrzeniach między nimi. Nużyca u psa bywa też dzielona na krostkową i łuszczącą. W pierwszej z tych postaci występują krosty wypełnione ropą lub krwią, w przebiegu drugiej natomiast następuje intensywne łuszczenie skóry. Ze względu na bardziej skomplikowany obraz kliniczny wielu lekarzy weterynarii uważa jednak ten podział za zbyt uproszczony. Nużyca u psa – leczenie Diagnoza nużycy nie należy do trudnych. Najczęściej wykonuje się badania zeskrobiny skóry lub wyrwanego z sierści włosa z mieszkiem włosowym. Mogą one potwierdzić obecność nużeńców psich – zarówno postaci dorosłych, jak i jaj i larw. Zeskrobinę wykonuje się przy pomocy tępego skalpela lub szpatułki nasączonej olejem mineralnym, a następnie ogląda się ją pod mikroskopem. Czasami lekarz może zlecić wykonanie biopsji zmienionej chorobowo skóry. Dalsze postępowanie uzależnione jest od postaci zdiagnozowanej choroby. Miejsca nużyca u psa – terapia Nużyca u psa w łagodnej postaci miejscowej często w ogóle nie jest leczona. Właściciel musi jedynie obserwować zmiany i udać się do weterynarza, jeżeli nie ustąpią samoistnie. Jeśli terapia została jednak podjęta, w zależności od stopnia nasilenia zmian obejmuje stosowanie miejscowych preparatów roztoczobójczych;kąpiele w szamponach zawierających nadtlenek benzoilu;wprowadzenie leków lub szamponów przeciwgrzybiczych w przypadku dodatkowego zakażenia grzybami;podawanie antybiotyków w razie dodatkowego zakażenia bakteryjnego;wdrożenie środków stymulujących pracę układu immunologicznego oraz preparatów witaminowych. Pomimo nieestetycznych zmian, które powoduje nużyca u psa, leczenie nie jest skomplikowane. Dzięki prawidłowej terapii nużyca najczęściej ustępuje po ok. 4-6 tygodniach. Uogólniona nużyca u psa – leczenie Znacznie więcej wysiłku wymaga walka z uogólnioną postacią choroby, która obejmuje stosowanie: amitrazy – jest to substancja chemiczna używana do zwalczania kleszczy, roztoczy oraz wszy, np. występująca w obrożach przeciw kleszczom. Stosowana jest miejscowo pod postacią maści o stężeniu 0,05% substancji czynnej. Może wywoływać poważne skutki uboczne, takie jak wymioty, wzrostu poziomu cukru we krwi, apatia, a nawet zaburzenia rytmu serca;moksydektyny w połączeniu z imidaklopridem – występuje pod postacią preparatu spot-on. Ma znacznie łagodniejsze i rzadziej występujące skutki uboczne, do których należą wymioty, zaczerwienienie skóry i łojotok;oksymu milbemycyny – związek ten tylko w niektórych krajach europejskich zarejestrowany jest właśnie do leczenia nużycy. Podawany jest doustnie;izoksazoliny – stosunkowo nowa grupa leków, niezarejestrowana jeszcze do leczenia nużycy, ale dająca bardzo dobre efekty w badaniach wzajemnej oceny. Podawana w formie tabletki co 1–3 miesiące. Weterynarze często radzą też stosować szampony przeciwbakteryjne, które oczyszczają skórę i meszki włosowe. Bardzo istotnym elementem terapii jest też identyfikacja choroby podstawowej, przez którą pojawiła się nużyca u psa. Leczenie postaci uogólnionej może być długie i skomplikowane, co więcej – ponieważ nużyca ma tendencję do nawracania – terapię należy kontynuować przez półtora miesiąca po teście potwierdzającym wyleczenie. Podsumowanie Szybkie rozpoznanie i prawidłowe leczenie sprawiają, że nużyca u psa może całkowicie zniknąć. Pamiętaj, że każda zmiana skórna u twojego czworonoga powinna być obserwowana, a gdy nie zanika – pokazana lekarzowi weterynarii. W okresach osłabionej odporności warto też wspierać organizm psa probiotykami. Nużycę u psów wywołuje należący do roztoczy nużeniec psi (Demodex canis), a przyczyną znacznie rzadziej spotykanej nużycy u kotów jest nużeniec koci (D. cati). Pasożyty te (0,2-0,3 mm długości) bytują wewnątrz mieszków włosowych, przy silnej infestacji atakują też gruczoły łojowe. Nużeńce u psów traktuje się jako część fizjologicznej fauny kolonizującej skórę. Stwierdzane są w niewielkiej liczbie u większości zdrowych psów. Nużyca psów jest chorobą skóry głównie u szczeniąt, które zarażają się po urodzeniu od swoich matek poprzez bezpośredni kontakt podczas karmienia. W związku z tym zmiany lokalizują się na górnej wardze, powiekach, nosie, czole i na uszach. Z czasem może dojść do zajęcia całejpowierzchni ciała. U dorosłych zwierząt choroba nie jest uważana za zakaźną, gdyż w większościprzypadków rozwija się jako następstwo istniejącej choroby. Powodzenie leczenia uzależnione jest więc od rozpoznania pierwotnej przyczyny. Cykl rozwojowy nużeńca Postacie nużycy u psów miejscowa: najczęściej u zwierząt poniżej 6 miesiąca życia – wyłysienia, łuszczenie się naskórka, zaczerwienienia i zgrubienia skóry, zapalenie mieszków włosowych. U psów starszych – niewielkie, okrągłe wyłysienia na twarzy i kończynach przednich. Często zmiany przypominają okulary(wyłysienia na powiekach i wąskim pasie skóry wokół oczu). W większości przypadków niewystępuje świąd. Choroba zazwyczaj ustępuje bez leczenia w ciągu 6-8 tygodni, pojawia się pełnaodporność. uogólniona: u młodych i dorosłych zwierząt – liczne małe zmiany skórne lub zmiany obejmujące całąokolicę ciała (np. głowę). Młodzieńcza uogólniona nużyca najczęściej występuje u psów do 18 miesiąca życia. Niezbędne jest podjęcie leczenia. Uogólniona nużyca u dorosłych psów (zazwyczaj powyżej 4 roku życia) występuje rzadko, zwykle jako konsekwencja trwającego stanu patologicznego (choroba hormonalna, proces nowotworowy, układowe choroby zakaźne, chemioterapia). Uogólniona nużyca u psów często rozwija się do postaci ciężkiej nużycy krostkowej, co przy wtórnych zakażeniach bakteryjnych prowadzi do głębokiego ropnego zapalenia skóry. Na powierzchni pomarszczonej i zgrubiałej skóry powstają liczne krosty wypełnione płynem surowiczym, ropą lub krwią. Chore psy często wydzielają odpychający zapach. Aby leczenie było w pełni skuteczne, muszą zostać rozpoznane i zlikwidowane pierwotne przyczyny. Nużyca kotów jest rzadką chorobą. Zazwyczaj występuje w postaci miejscowych, łuszczących się zmian i wyłysień zlokalizowanych na powiekach i wokół oczu. Pełną informację o Nużycy znajdą państwo poniżej Nużyca – co ją wywołuje? Nużycę u psów wywołuje głównie jeden gatunek, Demodex canis powszechnie określany jako „roztocze mieszka włosowego” Samice nużeńców osiągają do 0,3 mm długości, a samce do 0,25 mm. Wrzecionowate w kształcie jaja mają wymiary 70-90 x 19-25 µm. Opisane zostały dwa kolejne, morfologicznie różne gatunki nużeńca; D. injai jest co najmniej dwa razy większy od D. canis, podczas gdy trzeci, pod zaproponowaną nazwą Demodex cornei jest znacznie krótszy i bardziej „zwarty” w budowie. Potwierdzenia wymaga, czy owe „długie” lub „krótkie” roztocza rzeczywiście reprezentują różne gatunki. Nużyca kotów jest w większości przypadków wywoływana przez jeden gatunek, Demodex cati. Jest on nieco dłuższy i smuklejszy niż D. canis. Osobnik innego gatunku, D. gatoi jest wyraźnie krótszy i szerszy. Istnieje trzeci, jeszcze nienazwany gatunek u kotów, który przypomina D. gatoi, ale ma inne cechy morfologiczne. Obecnie uważa się, że roztocza z rodzaju Demodex mają swoistych żywicieli. Cykl życiowy nużeńca u psów i kotów Nużeńce u psów uważane są za część fizjologicznej fauny kolonizującej skórę i w niewielkiej liczbie są stwierdzane u większości psów bez wywoływania objawów klinicznych. Spędzają całe życie wewnątrz mieszków włosowych, a przy silnej intestacji atakują również gruczoły łojowe; nienazwany „krótki” przedstawiciel rodzaju Demodex stwierdzany jest w warstwie rogowej naskórka. Nużeńce nie są w stanie przeżyć poza żywicielem. Nowonarodzone szczenięta zarażają się zazwyczaj od swoich matek poprzez bezpośredni kontakt w pierwszych dniach życia, ale w większości przypadków nie występują u nich objawy kliniczne intestacji. Samice nużeńców składają od 20 do 24 jaj, z których poprzez stadium sześcionożnej larwy i ośmionożnej nimfy po 3-4 tygodniach rozwijają się ośmionożne, smukłe osobniki dorosłe o kształcie cygara. Nużyca kotów jest rzadko występującą chorobą pasożytniczą. Cykl życiowy D. cati jest podobny do D. canis. D. gatoi żyje przede wszystkim w warstwie rogowej naskórka. Nużyca – Epidemiologia i rozwój. Nużyca psów wywoływana przez D. canis jest powszechnie występującą chorobą skóry głównie u młodych psów; choroba wywoływana przez D. injai lub inne gatunki Demodex u psów występuje bardzo rzadko. Nowonarodzone szczenięta zarażają się zazwyczaj od swoich matek poprzez bezpośredni kontakt z ich skórą podczas karmienia, dlatego też pierwszymi miejscami intestacji i powstawania zmian są: górna warga, powieki, nos, czoło i uszy. Z czasem nużeńce mogą kolonizować skórę na całej powierzchni ciała. Roztocza z rodzaju Demodex spp. adaptują się do swoich żywicieli i nie atakują innych gatunków zwierząt. Chociaż do przeniesienia pasożytów może dojść podczas bezpośredniego kontaktu pomiędzy starszymi zwierzętami, choroba nie jest uważana za zakaźną, ponieważ u większości zwierząt, u których dochodzi do rozwoju nużycy występują inne, pierwotne choroby, bądź też posiadają one wadę genetyczną, która powoduje upośledzenie funkcjonowania układu odpornościowego. Jedynie D. gatoi u kotów uważany jest za gatunek, który przenosi się bezpośrednio pomiędzy zwierzętami. Immunopatogeneza w przebiegu nużycy nie jest dokładnie poznana, w większości przypadków pierwotna przyczyna zostaje rozpoznana. Jednakże nadmierne stosowanie kortyzonu w leczeniu, chemioterapia oraz pierwotnie rozwijający się proces nowotworowy lub choroba hormonalna są związane z rozwojem nużycy u poszczególnych zwierząt. Wobec tego, psy i koty powinny być dokładnie badane w celu wykrycia potencjalnej, pierwotnej przyczyny choroby. Chociaż nie zidentyfikowano żadnego swoistego rodzaju niedoboru odporności u zarażonych psów, pewne badania sugerują, że u niektórych osobników chorujących na nużycę może dochodzić do niedoboru odporności typu komórkowego. Nużyca – Objawy kliniczne u Psów Nużyca objawia się w postaci miejscowej lub uogólnionej choroby skóry. W obrazie klinicznym wyróżnia się słabiej nasiloną nużycę łuszczącą się i bardziej zaawansowaną nużycę krostkową. W niepowikłanych przypadkach zazwyczaj nie dochodzi do pojawienia się świądu, ale czasami, przy wtórnym bakteryjnym ropnym zapaleniu skóry może dojść do jego wystąpienia. Miejscowa Nużyca Psów zazwyczaj występuje najczęściej u zwierząt poniżej 6 miesiąca życia, ale może być obserwowana również u psów do drugiego roku życia w postaci pojedynczych lub licznych, małych, okrągłych, częściowo pozbawionych włosów zmian zlokalizowanych głównie na twarzy i na kończynach przednich. Jednakże zmiany takie mogą występować również u dorosłych psów. W oparciu o dane doświadczalne pochodzące z Amerykańskiego Kolegium Dermatologii Weterynaryjnej, występowanie do 5 zmian skórnych określane jest jako nużyca miejscowa. Bardzo często zmiany tworzą się na powiekach i wąskim pasie skóry wokół oczu powodując, że przypominają swoim wyglądem okulary. Większość przypadków młodocianej nużycy miejscowej rozwija się w postaci demodekozy łuszczącej się i charakteryzuje się występowaniem miejscowych suchych wyłysień, łuszczenia się naskórka, rumienia, zapalenia mieszków włosowych i zgrubień skóry. W większości przypadków ta postać choroby przebiega bez świądu. Miejscowa nużyca nie ma zazwyczaj ciężkiego przebiegu i często ustępuje samoistnie w ciągu 6-8 tygodni bez leczenia. Nawroty są rzadkie, ponieważ żywiciel zazwyczaj nabywa pełną odporność. Uogólniona Nużyca Psów Uogólniona Nużyca Psów może wystąpić u młodych oraz dorosłych zwierząt. Zgodnie z wcześniej podaną klasyfikacją, uogólniona postać występuje przy obecności sześciu lub więcej zmian skórnych, jeżeli cała okolica ciała pokryta jest zmianami (np. głowa) lub choroba ma postać nużycy przestrzeni międzypalcowych. Młodzieńcza uogólniona nużyca występuje zazwyczaj u psów do 18 miesiąca życia, chociaż ten wiek nie jest bezwzględnie granicą zachorowania. W zależności od pierwotnej choroby, objawy inwazji mogą ustąpić samoistnie, ale w większości przypadków niezbędne jest wdrożenie leczenia, w przeciwnym razie może rozwinąć się choroba silnie osłabiająca organizm. Uogólniona nużyca w wieku dorosłym występuje zazwyczaj u psów powyżej 4 lat, i chociaż może mieć bardzo ciężki przebieg, występuje rzadko. Rozwija się zazwyczaj po masywnym namnożeniu się nużeńców i jest często konsekwencją jednocześnie trwającego, osłabiającego organizm stanu patologicznego, takiego jak nadczynność kory nadnerczy (hiperadrenokortycyzm), niedoczynność tarczycy (hipotyroidyzm), nowotwory, inne układowe choroby zakaźne lub przedłużonej immunosupresji, która ogranicza mechanizmy obronne organizmu chorego zwierzęcia. Co powoduje nużycę u psów? Pełen mechanizm patogeniczny nużycy nadal pozostaje niewyjaśniony, ale wykazano, że u psów z przewlekłą, uogólnioną nużycą dochodzi do ograniczenia funkcji komórek T. Podczas gdy w niektórych badaniach sugerowane jest występowanie u pewnych ras psów lub psich rodzin predyspozycji genetycznych, w innych badaniach wykazano ograniczoną odpowiedź ze strony komórek Th1 spowodowaną przez same pasożyty z rodzaju Demodex. Pomimo tego, że dziedziczny charakter młodzieńczej uogólnionej nużycy nie został jeszcze ostatecznie potwierdzony, zdecydowanie nie zaleca się przeznaczania do rozrodu suk, u których w miotach były chore szczenięta. Uogólniona nużyca psów może pierwotnie mieć postać nużycy łuszczącej, ale często rozwija się do postaci ciężkiej nużycy krostkowej, po tym gdy dojdzie do wtórnego zakażenia bakteryjnego zmian skórnych, co prowadzi do głębokiego ropnego zapalenia skóry, czyraczności i zapalenia tkanki podskórnej. Skóra ulega pomarszczeniu i pogrubieniu, na jej powierzchni powstaje wiele krost wypełnionych płynem surowiczym, ropą lub krwią, w związku z czym ta postać nosi powszechną nazwę „czerwonej nużycy”. Chore psy wydzielają często odpychający zapach i ta postać nużycy często rozwija się w kierunku ciężkiej, zagrażającej życiu choroby, która wymaga długotrwałego leczenia. Jeżeli dojdzie do jej rozwoju, należy zlikwidować również pierwotne przyczyny, aby uzyskać maksymalny efekt wdrożonego leczenia. Nużyca – przebieg u kotów Nużyca jest rzadką chorobą u kotów. Zazwyczaj występuje w postaci miejscowych, łuszczących się zmian i wyłysień zlokalizowanych na powiekach i wokół oczu. Czasami dochodzi do rozwoju formy uogólnionej, szczególnie jeżeli jej podłożem jest pierwotna choroba, taka jak moczówka prosta, zakażenia FeLV lub FIV. U kotów zarażonych D. gatoi występuje świąd, mogą one nadmiernie wylizywać i drapać zainfekowane okolice ciała. Zapalenie skóry wywołane przez D. gatoi nie jest związane z pierwotną chorobą, a nużeńce mogą przenosić się z jednego na drugiego kota. Rozpoznawanie nużycy Nużycę wywołaną przez D. canis, D. injai i D. cati rozpoznaje się na podstawie badań mikroskopowych zeskrobin z głębokich warstw skóry pobranych z niewielkich wyłysień. Skóra powinna zostać ściśnięta przed lub w trakcie pobierania zeskrobin, aby spowodować wychodzenie nużeńców z mieszków włosowych. Skórę lub narzędzia do pobierania zeskrobin można zwilżyć olejem mineralnym, aby ułatwić pobieranie próbek. U ras psów o długiej sierści, obszar z którego pobiera się zeskrobiny powinien zostać delikatnie wygolony, aby ograniczyć przedostanie się pobranego materiału w otaczającej sierści. Zeskrobiny pobierane w celu identyfikacji nużeńca psiego powinny być na tyle głębokie, aby pojawiło się krwawienie z naczyń włosowatych. Metodą pobrania materiału do badań u psów trudnych do zbadania lub we wrażliwych okolicach ciała, w których pobranie zeskrobin jest trudne, takich jak np. stopy, sierść może zostać wyrwana z miejsc zmienionych, a następnie umieszczona w oleju mineralnym na szkiełku podstawowym w celu zbadania jej pod mikroskopem. Powierzchnia wybranej do badań skóry powinna być podobna do obszaru, z którego pobierane są głębokie zeskrobiny skóry, należy też pobrać jak najwięcej włosów, aby wynik badania był najbardziej miarodajny. Rozpoznanie uzależnione jest od stwierdzenia obecności charakterystycznych roztoczy o „cygarowatym” kształcie lub ich jaj. W przypadkach równolegle rozwijającego się głębokiego ropnego zapalenia skóry, które w większości przypadków spowodowane jest przez Staphylococcus pseudintermedius, bezpośrednie badanie płynu wysiękowego z krost lub przetok może również wykazać obecność nużeńców. Próbki pobrane poprzez wyciśnięcie płynu wysiękowego bezpośrednio na szkiełko podstawowe mogą być badane pod mikroskopem po dodaniu oleju mineralnego i przykryciu szkiełkiem nakrywkowym. Nużyca – zwalczanie i leczenie Psy – nużyca miejscowa Większość przypadków nużycy miejscowej ustępuje samoistnie w ciągu 6-8 tygodni bez wdrożonego leczenia. Brak leczenia miejscowej nużycy umożliwia zidentyfikowanie zwierząt z postępującą postacią choroby. Jeżeli pożądane jest rozpoczęcie leczenia, można rozpocząć stosowanie miejscowej lub układowej antybiotykoterapii w celu zwalczania wtórnych zakażeń bakteryjnych. Nie ma obecnie badań, które wskazywałyby na to, że stosowanie leków pajęczakobójczych przyspiesza proces zdrowienia w miejscowej postaci nużycy. Stosowanie jakichkolwiek preparatów zawierających glikortykoidy lub jakiegokolwiek preparatu działającego poprzez receptory glikokortykoidowe, takich jak progestageny jest przeciwwskazane i może być przyczyną uogólnienia procesu chorobowego. Należy ocenić ogólny stan zdrowia zwierzęcia biorąc pod uwagę szczególnie warunki mające wpływ na układ odpornościowy, takie jak niewłaściwe utrzymanie zwierzęcia, nieodpowiednie żywienie oraz zarobaczenie. Wskazane jest badanie kliniczne z pobieraniem co dwa do czterech tygodni zeskrobin skórnych po wstępnym rozpoznaniu w celu monitorowania rozwoju choroby. Psy – nużyca uogólniona Nużyca uogólniona może wymagać długotrwałego i intensywnego leczenia, aby możliwe było zlikwidowanie inwazji. Przed rozpoczęciem terapii należy zidentyfi kować wszystkie czynniki mające wpływ na stan zdrowia zwierzęcia, jak również zdiagnozować i leczyć wszelkie pierwotnie występujące choroby. Rokowanie i możliwa potrzeba prowadzenia kosztownego i długotrwałego leczenia powinny być omówione z właścicielem zwierzęcia. Pełen zakres leczenia powinien obejmować stosowanie skutecznego leku pajęczakobójczego, rozpoznanie wszelkich pierwotnych problemów zdrowotnych i wdrożenie odpowiedniego leczenia w przypadku ich stwierdzenia, jak również podawanie antybiotyków w przypadku występowania ropnego zapalenia skóry. Przyjmuje się, że przy zastosowaniu odpowiedniego postępowania oraz intensywnie prowadzonej terapii z użyciem właściwych leków, po upływie (średnio licząc) trzech miesięcy, możliwe jest osiągnięcie remisji choroby nawet w 90% przypadków. Jednak u niektórych psów do remisji może dojść dopiero po 12 miesiącach od rozpoczęcia terapii, a w nielicznych przypadkach remisja w ujęciu mikroskopowym nie jest możliwa do osiągnięcia, pomimo wyraźnej poprawy stanu klinicznego. Zaleca się, aby leczenie było kontynuowane przez co najmniej 8 tygodni od momentu uzyskania ujemnego wyniku badania zeskrobin skórnych. Zwierzę może zostać uznane za całkowicie wyleczone jeżeli w ciągu 12 miesięcy od zakończenia leczenia nie dojdzie do nawrotu choroby. Zbyt wczesne przerwanie leczenia bardzo często prowadzi do nawrotów choroby. Leczenie nużycy Amitraz, związek chemiczny należący do grupy formamidyn oraz moksydektyna należąca do makrocyklicznych laktonów, są obecnie substancjami zarejestrowanymi do leczenia nużycy. Istnieją dowody pochodzące z opisów przypadków klinicznych, że inne substancje czynne z grupy makrocyklicznych laktonów (w szczególności iwermektyna) są również skuteczne przeciwko roztoczom z rodzaju Demodex, ale należy wziąć pod uwagę fakt, że związki te nie są zarejestrowane do stosowania u psów lub kotów lub też w ulotce brakuje zalecenia do ich użycia w zwalczaniu tych pasożytów (takie wskazanie znajduje się w ulotce oksymu milbemycyny we Włoszech, Francji, Portugalii i w prawie wszystkich krajach Europy wschodniej). OSTRZEŻENIE: podawanie substancji nie zarejestrowanych do stosowania u psów może być przyczyną poważnych działań niepożądanych u niektórych ras. Jednakże, w przypadkach gdy podanie preparatu przeznaczonego do stosowania u danego gatunku nie przyniosło oczekiwanych rezultatów, możliwe jest dopuszczenie stosowania iwermektyny lub milbemycyny w zakresie wykraczającym poza wskazania na ulotce, przy przestrzeganiu wymaganej kaskady dawkowania. Analiza statystyczna opisanych przypadków wykazała skuteczność do 90% w leczeniu z zastosowaniem iwermektyny. Z uwagi na to, że niektóre rasy psów są uczulone na iwermektynę, ryzyko wystąpienia działań niepożądanych może zostać zminimalizowane przez badanie chorych psów kierunku ekspresji genu MDR-1. Zaleca się także stopniowe zwiększanie dawki, zaczynając od 0,05 mg iwermektyny na 1 kg Amitraz pod postacią maści o stężeniu 0,05% substancji czynnej nakładany jest miejscowo co 5-7 dni. Aby zmaksymalizować kontakt ze skórą w celu poprawienia skuteczności ważne jest wygolenie włosów u psów ras z długą sierścią. Przed rozpoczęciem pierwszego leczenia zaleca się wykąpanie psa z zastosowaniem szamponu przeciwbakteryjnego, w celu usunięcia strupów i bakterii. Smarowanie maścią powinno odbywać się w dobrze wentylowanym pomieszczeniu i zgodnie z zaleceniami producenta osoba nakładająca maść powinna nosić odzież ochronną. Działania uboczne leczenia nużycy u psów Mogą być one związane głównie z pobudzeniem receptorów alfa-adrenergicznych objawiającym się podwyższeniem poziomu glukozy w osoczu, nadmiernym ślinieniem, letargiem, ataksją, bradykardią, wymiotami, dusznością, hipotermią, drgawkami i konwulsjami (w celu uzyskania szczegółowych informacji należy zapoznać się z ulotką produktu). Należy umożliwić psom wysuszenie sierści na powietrzu lub suszyć ją za pomocą suszarki po każdym nałożeniu maści. Pomiędzy kolejnymi okresami podawania leku psy nie powinny moczyć sierści. Amitraz został ostatnio zarejestrowany do stosowania w leczeniu nużycy u psów w postaci preparatu łączącego w sobie amitrazę i metafl umizon, do stosowania raz na miesiąc w formule spot-on. Oksym milbemycyny jest zarejestrowany w wielu krajach europejskich jako lek do leczenia nużycy w dawce od 0,5 do 1 mg/kg raz dziennie, aż do uzyskania dwóch ujemnych wyników badania zeskrobin w odstępie jednego miesiąca. Moksydektyna (2,5 mg/kg w połączeniu z imidaklopridem jest zarejestrowana do leczenia nużycy pod postacią preparatu spot-on do stosowania co miesiąc. Wyniki niektórych badań wskazują, że odpowiedź na leczenie była najlepsza u psów z łagodnym do umiarkowanego przebiegiem choroby. Istnieją również doniesienia, gdzie wykazano, że do wzrostu skuteczności leczenia dochodzi wraz ze zwiększeniem częstotliwości podawania leku, – i tak cotygodniowe stosowanie leku przynosi lepsze wyniki leczenia, niż podawanie preparatu raz na miesiąc. Leczenie nużycy u kotów Miejscowa postać nużycy u kotów w większości przypadków ustępuje w sposób spontaniczny, podczas gdy postać uogólniona wymaga wdrożenia leczenia. Nie ma zarejestrowanego preparatu do stosowania w leczeniu nużycy u kotów. Opisano skuteczność maści zawierających siarczan wapnia. 2%-owa maść powinna być stosowana co tydzień, przez 4 do 6 tygodni. Tak jak w przypadku nużycy u psów, również nużyca u kotów związana jest często z obecnością innych, pierwotnych chorób, które powinny być odpowiednio leczone. Amitraz jest zarejestrowany tylko do stosowania u psów i nie powinien być stosowany u kotów z uwagi na wyższą toksyczność. Wpływ na zdrowie publiczne Ze względu na to, że Demodex jest pasożytem żywicielsko specyficznym, w przypadku zarówno nużycy psów, jak i kotów nie występuje potencjał zoonotyczny. Nużeniec żyje w naszych brwiach i rzęsach. Mają podłużny kształt, nie są jednak widoczne gołym okiem. Nużeńce to pasożyty spokrewnione z roztoczami. Żywią się martwym naskórkiem i mogą powodować choroby skóry. spis treści 1. Nużeniec - charakterystyka 2. Nużeniec - objawy 3. Nużeniec - leczenie 1. Nużeniec - charakterystyka Mikroskopijny nużeniec żyje w mieszkach włosowych i gruczołach łojowych policzków, nosa, czoła i powiekach, a także w bruździe nosowo – wargowej. Zdaniem dermatologów, każdy jest nosicielem tych bardzo małych pajęczaków. Najwięcej żyje ich jednak u osób między trzydziestym a sześćdziesiątym rokiem życia. Zobacz film: "Zapobieganie zmianom skórnym" Lubią wilgotne środowisko. Aktywne są szczególnie nocą. Zazwyczaj nie są jednak groźne, ich liczba znacznie nie wzrośnie i nie rozprzestrzenią się dalej, opuszczając mieszki i gruczoły łojowe. Są szczególnie groźne dla osób z obniżoną odpornością organizmu. Nużeniec wywołuje chorobę nazywaną demodekozą lub nużycą. 2. Nużeniec - objawy Demodekoza jest chorobą, która u wielu osób przebiega w sposób zupełnie bezobjawowy. Typowe objawy skórne nużycy, czyli nużycy to między innymi: zaczerwienienia skóry, wypryski, łuszczenie się skóry, świąd, grudki oraz krostki ropne przypominające trądzik. Nużeniec wywołuje stan zapalny wokół ust, powstawanie wągrów i zaskórników. Osobie zarażonej nużeńcem mogą wypadać włosy. Nużeńce mogą wywołać również zapalenie spojówek, zespół suchego oka czy jęczmień. Odczuwamy wówczas pieczenie, uczucie kłucie czy piasku w oczach. Na brzegach powiek i rzęsach pojawiają się tzw. złogi. Rzęsy są osłabione, łamią się i wypadają. Jak można zarazić się nużeńcem? Najczęściej dochodzi do tego poprzez bezpośredni kontakt z osobą chorą. Ryzyko zarażenia rośnie, gdy używa się tych samych przedmiotów osobistych co osoby zakażone (np. grzebieni, kosmetyków, ręczników, pościeli czy ubrań). 3. Nużeniec - leczenie Objawy nużycy, powinny być sygnałem, że bezzwłocznie należy skonsultować się z lekarzem. Postawienie odpowiedniej diagnozy musi być poprzedzone wykonaniem badań mikroskopowych chorego naskórka. Do analizy wysyła się też próbki rzęs i brwi. Leczenie nużycy jest długotrwałe i polega na zastosowaniu różnorodnych metod. Zazwyczaj stosuje się maści, kremy oraz inne preparaty o działaniu przeciwzapalnym. Bardzo ważne jest również oczyszczanie zainfekowanych miejsc. W ostatnich latach coraz częściej zaleca się również gorące kąpiele ze sporą ilością mydła i heksachlorobenzenem. Ze względów higienicznych i zdrowotnych, należy używać jednorazowych ręczników. Leczenie nie jest krótkotrwałe może trwać nawet kilka miesięcy, jednak po upływie tego czasu nieprzyjemne dolegliwości związane z dekomedozą powinny całkowicie ustąpić. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy Opis choroby i objawy : Nużyca zwana też demodekozą (łac. Demodecosis) – choroba skóry wywoływana przez pasożyty z rodziny Demodicidae. Nużeniec ludzki to pasożyt - roztocze zasiedlające okolicę gruczołów łojowych i torebek włosowych ludzi. Jest bardzo małym pajęczakiem o podłużnym kształcie, widzianym wyłącznie w powiększeniu mikroskopowym. Odżywia się łojem, przesączem osocza krwi i martwymi komórkami naskórka. Sam osobnik nużeniec nie jest groźny dla skóry, natomiast jego odchody gromadzące się w okolicach gruczołów łojowych i torebek włosowych wywołują szereg chorób dermatologicznych i okulistycznych. Nużyca objawy leczenie opis =>> Główne objawy tej choroby to: Zaczerwienienie, które jest zwykle krótkotrwałe. To jeden z pierwszych objawów nużycy. Występuje przez kilka minut, głównie na twarzy, chociaż może rozprzestrzeniać się na szyję i klatkę piersiową. W niektórych przypadkach towarzyszy temu nieprzyjemne uczucie ciepła. Zaczerwienienie z nużycą jest często wynikiem działania określonego czynnika drażniącego, takiego jak słońce, gorące napoje lub ćwiczenia. Utrzymujące się czerwone plamy nie ustępują długo, a jeśli są obecne, stan skóry może być związany z nadużywaniem alkoholu, co jest szczególnie obraźliwe dla osób z objawami nużycy na twarzy. Zaczerwienienie zwykle pojawia się na policzkach, nosie i brodzie, ale może rozprzestrzeniać się na inne obszary, takie jak czoło, szyja i klatka piersiowa. W miarę postępu choroby naczynia krwionośne skóry mogą stawać się szersze i bardziej widoczne, tworząc pajączki na twarzy. Rozwój grudek i krost. Te oznaki twarzy są podobne do trądziku; pojawiają się również na skórze głowy i ciele. Ślady grudek / krost mogą prowadzić do blizn. Pogrubienie skóry w postaci rhinophyma (choroba zapalna skóry nosa (czasami w postaci łagodnego guza), charakteryzująca się przerostem wszystkich jej elementów: tkanki łącznej, naczyń krwionośnych i gruczołów łojowych, powiększeniem nosa i utratą jego naturalnego kształtu). Jest to rzadki, ciężki objaw nużycy, którego rozwój następuje przez kilka lat. Problem rhinophyma jest najbardziej istotny dla mężczyzn. Wypadanie włosów jest częstym objawem nużycy skóry głowy, któremu może towarzyszyć łuszczenie się i swędzenie. Początkowo łysienie nie jest tak zauważalne, ale z czasem może stać się bardzo dotkliwe i zauważalne, zarówno dla Ciebie, jak i dla innych. Objawy nużycy skóry głowy obejmują również zwiększone wydzielanie łoju i łojotok. Wrażliwość skóry (pieczenie, swędzenie, mrowienie, ból). Suchość, szorstkość skóry. Wypukłe czerwone łaty (blaszki). Obrzęk twarzy (obrzęk limfatyczny). Oprócz problemów skórnych wiele osób doświadcza również objawów demodeksu oczu (powiek). Najczęściej jest to konsekwencja choroby skóry twarzy. Możliwe objawy nużycy powiek (objawy): uczucie czegoś obcego w oku; suchość; zaczerwienienie i podrażnienie; zapalenie powiek (zapalenie powiek) zlepiające się i wypadające z rzęs zmęczone oczy W niektórych przypadkach nużyca oczu może wpływać na rogówkę, przyczyniając się do zapalenia. W rezultacie pojawiają się objawy nużycy oczu, takie jak ból / ból oczu, niewyraźne widzenie i wrażliwość na światło (światłowstręt). Objawy i leczenie nużycy powiek określa okulista. Nużyca dość często łączy się z chorobami takimi jak trądzik i trądzik różowaty. Przy połączeniu nużycy z trądzikiem występuje tendencja do lateralizacji wysypek, to znaczy na bocznych powierzchniach twarzy, policzkach pojawia się duża liczba wysypek, a asymetria wysypek jest charakterystyczna. Należy zauważyć, że pojawienie się nużycy w późnym trądziku u kobiet może świadczyć o występowaniu zaburzeń hormonalnych. Połączenie nużycy i trądziku różowatego występuje dość często podczas rozwoju stadium grudkowo-krostkowego. W tym przypadku roztocza występują w wysypce, co sugeruje, że D. folliculorum wywołuje zaostrzenie trądziku różowatego, zwiększone zaczerwienienie, łuszczenie się, intensywność wrażeń (swędzenie, pieczenie itp.). Nużeniem u psów jest chorobą pasożytniczą, która jest znana także jako demodekoza. Przede wszystkim atakuje szczeniaczki do pierwszego roku życia oraz nierzadko schorowane oraz stare psy. Jak się objawia nużyca u psa? Co ją wywołuje? O chorobie Nużeniec u psów jest jedną z chorób, na którą może zachorować w zasadzie każdy pies. Nawet taki, o którego dbają właściciele oraz odwiedzają z nim regularnie weterynarza. W zasadzie każdy piesek ma różne pasożyty na skórze, a jednym z nich jest właśnie nużeniem u psów. Jest to pajęczak pochodzący z rzędu roztoczy. Dochodzi nim do zakażenia w pierwszych dniach życia naszego psa – podczas karmienia czy też wylizywania przechodzi właśnie od suczki na szczeniaczka. Na sam początek warto zaznaczyć, że nużeniem dla ludzi nie jest groźny. Poza organizmem gospodarza może przetrwać nie dłużej, aniżeli godzinkę. Nużeniec bytuje we włosowatych mieszkach, łojowych gruczołach oraz także w warstwie naskórka rogowej. Żywi się komórkami skóry oraz łojem, a u zwierzaka zdrowego w warunkach normalnych nie jest groźny. Żyje sobie i nie czyni psu jakiejś większej krzywdy. Wystarczy jednak spadek chwilowy odporności zwierzątka, aby nużeniec skorzystać z tej okazji i zaczął namnażać się gwałtownie. U psa wywołuje bardzo charakterystyczne objawy. Na dolegliwość tę jest narażony w zasadzie każdy pies. Jednak niektóre razy są narażone szczególnie na niego. Możemy wymienić takie rasy jak: dalmatyńczyk, bokser, bulterier, bernardyn, owczarek niemiecki, white terier, buldog angielski, dog czy też doberman. Nużeniec u psów i jego objawy Nużyca tak naprawdę dla bardzo różne objawu. Zależne są one od wieku naszego psa, jak i także samej postaci choroby. Miejscowa postać nużycy najczęściej dotyczy młodych psów. Jej objawy najczęstsze to łuszcząca się skóra, rumień, jak i także utrata miejscowa sierści szczególnie w okolicach pyska, oczu, na głowie, tułowiu, przednich łapach lub też na zewnętrznej stronie uszu. Na pewno nie swędzi. Chyba, że dojdzie w międzyczasie do zakażenia wtórnego bakteriami. W tej postaci nużycy dochodzi często do wyleczenia samoistnego. Niekiedy przeradza się jednak ona w nużycę uogólnioną. Takowa dotyczy psów pomiędzy trzecim a dwunastym miesiącem życia. Do niej chodzi wówczas, gdy ogniskowe zmiany rozlewają się na całe nasze ciało. Tak się zdarza na skutek infekcji wtórnych. Dochodzi także do powiększenia chłonnych węzłów. U znacznej części psów postać ta ulega wyleczeniu samoistnemu. Jednak jeśli tylko coś niepokojącego się dzieje należy się udać do weterynarza.

nużyca u psa objawy zdjęcia